Girls...

Pierwszy raz od dawna poczułam się tak bezpiecznie. Ktoś coś robi za mnie i troszczy się, żeby mi włos z głowy nie spadł. Soo nice. Otóż dzieje się w moim życiu dość wiele, choć mam wrażenie, że nie dzieje się nic. Ostatnio doświadczam jakiś treningów, które chyba maja na celu umocnić moją psychikę. Bo wiecie... na tym świecie są setki dziewczyn, które patrzą z zazdrością, nienawidząc za wszystko, co widzą. Zbyt ładny mam uśmiech, za dużo chłopaków się wokół mnie kręci, za wesoła jestem i idę zbyt pewnym krokiem... Przecież powinnam ubrać sweter do kolan, przecież powinnam odizolować się od ludzi [szczególnie płci przeciwnej], przecież powinnam być mniej wesoła, przecież powinnam... Bo one przecież nienawidzą mnie za to, że jestem jaka jestem. Choć słowa ze mną nie zamieniły. I wiele takich chodzi po świecie. Niektóre z nich patrzą ze złością, inne napiszą na gg pod wymyślonym kontem, nie spotkałam się jeszcze z żadną na tyle odważną, by powiedziała co myśli prosto w oczy. Bo sądzą, że mnie zdołują tekstami typu ,,Jesteś słodką idiotką", a ja na ich niekorzyść wiem, że tej słodkości mi cholernie zazdroszczą. Klną i bluzgają, bo przecież to im przynosi ulgę. Boli mnie jedynie to, że nie znają mnie, a oceniają. Wiem, że nie mają racji. To jednak wkurzające. A z dnia na dzień ich więcej. Zazdrosne, sfrustrowane, zakompleksione [bo jak to inaczej tlumaczyć?!]. Jedna napisała na gg, strasząc, że mi ,,wpierdoli". Że uśmiech zniknie z mojej twarzy. Jak zwykle co drugi wyraz przekleństwo. M. dowiedział się kim jest i obiecał, że jutro z nią pogada. Sama bym to zrobiła, ale zabronił. W sumie to i dobrze, bo szczerze mówiąc, boję sie jej troche. Taka typowa nieobliczalna suka. Zobaczymy co z tego wyniknie.

Ach... M.? Hm, spotykamy się i wszystko idzie w dobrą stronę. I to by było na tyle. Bye;*