Little, ugly girl.

Wstydzę się samej siebie.
A przecież znam swoje wartości, a przecież wiem, że niektórzy uważają mnie za siudmy cud świata.
Mimo to czasami, gdy idę korytarzem w szkole, gdy spaceruję ulicami mojego miasta, mam wrażenie, że wszyscy patrzą czujnie, gotowi wyłapać najmniejszy mój błąd, obserwują nim nie zniknę, doszukując się niezdranego gestu.
A ja czuję się wtedy taka mała, brzydka i głupia. I jedyne na co mam ochotę to zamknąć się w czterech ścianach mojego pokoju.
Nawet teraz, gdy myślę, że będę musiała iść do szkoły, pokonać kilka minut drogi wśród sznuru młodzieży i wgramolić z piwnicy na drugie piętro, czuję obrzydzenie i strach.
Zupełnie niewytłumaczalne to jest, zważywszy na to, że bardzo rzadko spotykam się z fizyczną krytyką mojej osoby.
Wręcz przeciwnie.
A mimo to źle mi w swojej skórze. Ostatnimi czasy reguralnie.