Komentarze: 1
Z głową w chmurach,
z zamkniętymi oczami,
stąpałam po ziemii
opuszkami palców.
Głucha na zło,
ślepa na ból,
widzieli we mnie
dziecko optymizmu.
Różowe okulary,
uśmiech nadziei,
codziennie
zdobiły twarz.
Wczoraj,
dziś,
jutro,
czas leci.
Okulary, już nie różowe,
Uśmiech, już bez nadziei
zazwyczaj
na wtarzy goszczą.
Realia,
doświadczenia
pozwoliły ożyć na nowo
dziecko optymizmu odeszło bez słowa pożegnania.